Er staan altijd ‘onaffe’ schilderijen in mijn atelier. Dat onaffe bestaat echter alleen in mijn ogen. Ik heb er wel eens een verkocht, zó af was hij in de ogen van de koper, maar ik was pas halverwege… Ik vond het nog een heel dilemma toen. Maar zij vond hem zó mooi, dat hij is meegegaan. Als ik haar zo nu en dan bezoek zie ik het schilderij met ‘frisse’ ogen en ik vind hem niet meer onaf. Rara? Misschien wel een bekend kunstenaarsprobleem? Dat al onze ‘kinders’ nooit af zijn en door ons eigen ellenlang gepruts om ze te verbeteren, het sprankelende ervan soms weg schilderen. Au!
Vandaag ben ik verder gegaan met twee grote doeken die in de basis solide zijn maar in mijn optiek ’te dun’ qua diepte en textuur. Ze mogen en kunnen rijker, voller voor het oog worden. Ik werk dan aan beiden tegelijkertijd om ze gelijk te laten opgaan in die volheid (die ik hopelijk bereik), maar ook qua kleur en vorm. Misschien moeilijk-doenerij want je zult zien… worden ze apart verkocht of apart opgehangen. Mijn invloed reikt immers maar tot aan mijn voordeur. Afgelopen weekend bezocht ik de kunstroute in Harderwijk, waar ik weer een aantal nieuwe kunstenaars trof met sterk werk! Zo inspirerend. Dan ben ik weer veel achter mijn schildersezel te vinden, alles in mij wil dan schilderen. Even een impressie gepost waar ik nu ben in mijn zoektocht.
