Welkom op mijn schilderblog. Ik schilder graag maar ik schrijf ook graag. Vijf jaar lang blogde ik over mijn leven op het platteland in Normandië waar ik woon. Maar op een gegeven moment was ik daarover uitgeschreven. Na twee jaar blogstilte – en alle dagen schilderen – begon ik het schrijven over wat ik meemaak toch te missen. Vandaar dat ik het nu weer opgepakt heb, zij het over heel andere ervaringen! Tegenwoordig volg ik per week twee middagen schilderles van 3 uur in een leuke, internationale schildergroep in Bellême. Groepje van 6-7 schilders, mannen en vrouwen. Dat ik twee jaar geleden hier begon vond ik het reuze spannend, in één oogwenk zag ik allemaal ezels met daarop zeer expositiewaardig werk!  Ouf… maar het is een zeer leuke groep en de beeldend kunstenares Karen Papacek geeft iedereen echt goede begeleiding op maat. Echter, vanaf het begin vond zij mijn materiaalschilderijen drie keer niks. Daar is zij heel duidelijk in. Ik zie het in mijn groep ook niemand doen. Zij vindt het amateuristisch, hobbyachtig en “waarom zou je papier gaan plakken op je doek als je kunt schilderen…” is een uitspraak die ik vaak van haar hoor. Maar ik vind het leuk, het inspireert me, dus ik blijf het lekker doen. Wél merk ik dat ik steeds vaker mezelf belemmer en in de problemen kom met de texturen die ik gemaakt heb op mijn doek, doordat ik werkenderwijs juist op die plek iets fijns wil schilderen. Minder artistieke vrijheid dus… Ik vraag me af hoe anderen dat doen. Ook de vormen van al je structuren voorbereiden? Ik hoor het graag!