En toen viel het land en het leven verder stil… Wel lekker veel tijd om te schilderen en ik begon gezwind aan twee grote doeken in de tuin, want te groot voor in mijn atelier om naast elkaar te staan. Ik gebruikte vooral veel rood – met al die stilte om me heen en in mijn leven – maar ach, uiteindelijk veel te rood om op door te gaan. Niet getreurd, het vormt altijd een mooie ondergrond voor wat er allemaal nog aan lagen overheen komt in mijn schilderijen. Die kan ik echt nooit meer terugtellen. Het geeft een gelaagdheid waar ik zelf veel van hou, een doorleefdheid ook, want mijn voorstellingen willen nog wel eens veranderen in het maakproces! Vele leraren hebben me al gevraagd te focussen… Vragen als: Wat wil je met deze lijnen? Wat wil je tot uitdrukking brengen? Wat is je thema? klinken mij heel bekend in de oren. Maar… ik heb er lang over gedaan om juist los te kunnen laten wat ik in mijn hoofd heb om te schilderen. Ik pak mijn kwasten en begin, wel met een vaag thema in mijn hoofd, maar heb dan nog geen flauw idee van het uiteindelijke resultaat. En daar voel ik me heel senang bij. Mij laten leiden door de kleuren en vooral de lijnen en deze gaandeweg weer aan elkaar verbinden. Soms plak ik gescheurde stroken geschept papier over de lijnen (hier beneden op de foto kun je zien dat er in dat geschepte papier zaden en stukjes hout zitten) die er al staan, juist om wat chaos te creëren. Wegblijven van de braafheid! Vervolgens draai ik mijn doeken ook regelmatig om en heb ik soms op zijn kop iets geschilderd wat ik eigenlijk beter vind… en ga daar dan op door. Lekker bezig, El, zeg ik dan tegen mezelf ;-). Na twee van die abstracte doeken – die natuurlijk óók altijd een worsteling zijn – heb ik vaak behoefte om dan weer iets figuratiefs te schilderen…

Nu de titel nog…